Philadelphia: mantelzorg thuis, familie en werken

terug naar Uit de praktijk

Anoniem

Philadelphia schreef landelijk een verhalenwedstrijd uit voor hun mantelzorgende medewerkers met als thema ‘collegialiteit’. Met als eindresultaat prachtige verhalen over het bespreekbaar maken van werk en mantelzorg én die het belang van collegialiteit voor mantelzorgers benadrukken. Lees hieronder een van de inzendingen.

“Tijd is zo’n kostbaar gegeven, je moet het intens beleven, tijd gaat immers veel te vlug“

Ik ben werkzaam als woonbegeleider. Naast mijn werkzaamheden wat ik heel erg leuk vind, ben ik mantelzorger/verzorger van mijn echtgenoot. Inmiddels trotse oma van 4 kleinkinderen. Woensdag is mijn vaste oppas dag op 2 kleinkinderen en soms ook op donderdag pas ik op de andere 2 kleinkinderen. Zo ben ik ook mantelzorger van mijn moeder die 85 jaar is en regelmatig hulp nodig heeft omdat ze moeilijk ter been is en hart/longpatiënt.

Mijn echtgenoot heeft in 2003 een herseninfarct gehad en dit was een zware. Rechtzijdig is hij verlamd en heeft afasie, een spraakprobleem. Na een lange revalidatie traject is het verzorgen thuis begonnen. Mijn man ging overdag naar dagopvang in het revalidatiecentrum. Met heel veel oefenen met praten en zingen is zijn spraak redelijk teruggekomen. Ik ben per toeval achter gekomen dat muziek de woorden terugbrengen. In overleg met neurologen hebben we een muziektherapie opgezet voor mensen die getroffen zijn door een herseninfarct/ of beroerte. Via sponsering zijn er mp3 spelers aangeschaft, hier wordt de muziek op gezet en zo wordt het spraakcentrum geactiveerd. 

In 2005 ben ik bij St. Philadelphia Zorg gaan werken en dat is me goed bevallen. De zorg trekt de zorg in mij aan. Combineren van thuis alles regelen, verzorgen van mijn echtgenoot en werken daar ben ik in gegroeid. Ik moet goed vooruit denken. ik heb zo mijn netwerk die ik kan waarschuwen en die dit kunnen overnemen mocht mijn echtgenoot om hulp vragen

Op het werk kunnen de collega’s op me rekenen, sta voor ze klaar als het nodig is, bied ze vaak een luisterend oor, want bemerk dat al mijn collega’s een pakketje met zich meedragen en dat mantelzorg zo bij het leven hoort. Ik vind het ook fijn als mijn collega’s naar mij luisteren. Ik werk met heel veel plezier, de zorg zit in m’n hart het geeft me ook veel energie en is ook mijn uitlaatklep. 

Zomaar een dag

De dag wordt gestart met lach. Om 7.00u gaat de wekker, het ochtend ritueel helpen met ADL. Dan gaan we samen ontbijten.

Muziek is de rode draad in ons dagelijks bestaan. De dagbesteding in Bussum begint om 9.30u. Met zijn invalidekarretje en de radio hard aan. Dan heb ik even tijd voor me zelf. Ik ga snel naar mijn moeder of zij nog wat hulp nodig heeft . Gelukkig weet mijn moeder het gemak nu van een IPhone. Ze kan met me face-timen dit is een uitkomst. Dit heb ik ook mijn echtgenoot geleerd.

Om 12.00u komt mijn man weer thuis voor de lunch. We spreken door wat hij ’s avonds gaat eten en dit maak ik dan klaar, voor hulp mag hij de buurvrouw bellen. 

Om 13.00u gaat hij weer naar dagbesteding in Hilversum. Ik maak het eten zet het klaar in de micro-oven. Tussen neus en lippen doe ik het huishouden.

Om 15.30u start mijn dienst.

Het Adl gebeuren van mij echtgenoot ’s avonds doet hij zelf, douchen e.d. wordt niet gedaan zonder hulp.

Om 23.00u op het werk face-time ik nog even naar hem, om te kijken hoe het gaat.

De volgende morgen 9.00 uur zit mijn dienst erop en ga ik naar huis. Als mijn echtgenoot naar dagbesteding is dan ga ik even zitten, heb even tijd voor een lekker bakkie koffie. 

Wil je meer weten? Stuur ons dan een e-mail! Contact